خانم طاهره لطیفی استاد مدرسه علمیه فاطمیه محلات در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری حوزه در اراک بیان کرد:پدر امیرالمومنین(علیه السلام)، ابوطالب عموی گرامی رسول خدا(صلی الله علیه و اله) و مادرش فاطمه بنت اسد نام داشتند که هر دو از تیره بنی هاشم از قبیله قریش در مکه بودند. علی بن ابی طالب 10 سال پیش از بعثت رسول خدا در روز جمعه سیزدهم ماه رجب در خانه کعبه متولد شد.

وی گفت:هنگامی که امام(علیه السلام) متولّد شد، مادرش فاطمه بنت اسد، او را «حیدرة» (به معنای شیر) نامید. سپس او و ابو طالب، به الهام الهی توافق کردند که وی را «علی» بنامند.

لطیفی افزود:به نقل از فاطمه بنت اسد: من به درون کعبه رفتم و از میوه ها و روزی های بهشتی خوردم. پس چون خواستم بیرون بیایم، کسی مرا ندا داد:

«ای فاطمه! او را «علی» بنام که او علی (بلند مرتبه) است و خداوندِ علیّ اعلی می فرماید: «نامش را از نام خود برگرفته ام و به ادب خود، تربیتش کرده ام و بر دشواری های دانشم آگاهش کرده ام. اوست که بت ها را در خانه ام می شکند، و اوست که بر بام خانه ام اذان می گوید و مرا تقدیس و تمجید می کند. پس خوشا به سعادت کسی که دوستش بدارد و اطاعتش کند، و وای بر کسی که سرپیچی اش کند و دشمنش بدارد!».

وی بیان کرد: امام علی (علیه السلام)، کنیه‌های متعدّدی داشته که مشهورترین آنها «ابوالحسن» است. کنیه های دیگر ایشان، ابوالحسین، ابوالسبطین، ابوالریحانتین و ابوتراب است. از روایات، چنین بر می آید که کنیه «ابوتراب»، محبوب ترین کنیه نزد امام علیه السلام بوده است و هرگاه ایشان را با آن می خوانده اند، شادمان می شده است.

این استاد حوزه خاطر نشان ساخت: زمانی که امام علی(علیه السلام) خردسال بود قریش دچار قحطی شد. همین امر باعث شد پیامبر(صلی الله علیه و آله) به ابوطالب که فرزندان زیادی داشت و نگهداری آنها در شرایط قحطی برایش دشوار شده بود پیشنهاد بدهد که سرپرستی امام علی(علیه السلام) را به او بسپارد. ابوطالب این پیشنهاد را پذیرفت و امام علی(علیه السلام )به خانه پیامبر وارد شد.

وی گفت: رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) محبت فراوانی به امام علی(علیه اسلام) داشت و در تربیت او بسیار دقیق و کوشا بود. امیرالمؤمنین(علیه السلام) در مورد آموزش و پرورش خویش به دست رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) در خطبه قاصعه می فرمایند: «شما موقعیت مرا نزد پیامبر خدا به سبب خویشاوندی نزدیک و منزلت ویژه ام می دانید. به گاه کودکی ام مرا در دامنش می نهاد و به سینه اش می چسبانْد، و در بستر خویش جایم می داد، و مرا به تن خویش می سود، و بوی خوشش را به [مشام] من می رسانْد، و غذا را می جوید و لقمه لقمه در دهانم می نهاد. از من نه سخن دروغی شنید و نه کار خطایی دید. لطیفی ابراز داشت: بی تردید، خداوند از همان اَوانِ از شیر گرفته شدنِ پیامبر(صلی الله علیه و آله)، بزرگ ترین فرشته را از میان فرشتگانش شب و روز، همراه او ساخت تا راه بزرگواری و محاسن اخلاقی جهان را بپیماید و من هماره در پی او بودم، همچون بچّه شتر از شیر گرفته شده در پیِ مادرش. هر روز از اخلاق خود، نشانه ای برایم بر پا می داشت و مرا به پیروی اش وا می داشت.»

وی در ادامه تاکید کرد: امام علی(علیه السلام) اولین مردی است که بلافاصله پس از بعثت رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) با ایشان بعیت کرد و رسالت ایشان را پذیرفت. رسول اکرم(صلی الله علیه و آله)، در این باره به اصحاب چنین فرمودند: «نخستین کسی که در روز رستاخیر با من در حوض (کوثر) ملاقات می کند پیش قدمترین شما در اسلام، علی بن ابی طالب است».

لطیفی افزود: در مدت سه سالی که مسلمانان مکه تحت محاصره اقتصادی قریش بودند و در شعب ابی‌طالب اسکان داشتند، علی علیه السلام که نوجوان بود به فرمان پدرش ابوطالب در بستر پیامبر می خوابید تا در صورت هجوم شبانه قریش پیامبر خدا صلی الله علیه و اله آسیبی نبیند.

وی تصریح کرد:در سال سیزدهم بعثت، با اوج گرفتن فشار مشرکان مکه بر مسلمانان و همچنین دعوت مردم یثرب(مدینه) از رسول خدا (صلی الله علیه و آله) زمینه مهاجرت مسلمانان به یثرب فراهم شد. در این شرایط مشرکان قریش تصمیم به قتل پیامبر صلی الله علیه و آله گرفتند. آنها 40 نفر از قبایل مختلف را برگزیدند تا شبانه به خانه پیامبر هجوم برده و ایشان را در بستر به قتل برسانند. رسول خدا (صلی الله علیه و آله) به وحی الهی از این نقشه آگاهی یافته و از علی علیه السلام خواستند تا برای) فریب قاتلان، در بستر ایشان بخوابد تا ایشان شبانه به سمت یثرب حرکت کنند. به این ترتیب در شبی که به «لیلة المبیت» معروف شد. علی (علیه السلام فداکارانه در بستر پیامبر (صلی الله علیه و آله) خوابید و ایشان در غفلت مشرکان به مدینه مهاجرت نمودند.آیه 207 سوره بقره به مناسبت این واقعه در شأن علی (علیه السلام) نازل شد: «وَ مِنَ النَّاسِ مَن یشْرِی نَفْسَهُ ابْتِغَاءَ مَرْضَاتِ اللَّهِ وَاللَّهُ رَءُوفٌ بِالْعِبَادِ» و از میان مردم کسی است که جان خود را برای طلب خشنودی خدا می‌فروشد، و خدا نسبت به [این] بندگان مهربان است.